Uitgebuit worden (en uitbuiten) op het werk (25/07/15)
Ik krijg vaak mensen op spreekuur die totaal uitgeput in de zetel ploffen om hun verhaal te doen. Ze putten zichzelf uit in hun werk en klagen daarna steen en been dat ze geen tijd meer hebben voor hun gezin, waarbij ze door schuldgevoel verteerd worden. Als ik dan wat doorvraag, wordt het duidelijk dat zij zich dit zelf aandoen. Bedrijven zijn vaak meedogenloos, dat is wel waar, en hebben niet veel met de mens van doen, maar zij kunnen maar blijven verder doen met hun uitperspolitiek, zolang mensen zich als citroenen laten uitpersen. Uitpersbedrijven kunnen alleen maar uitpersbare mensen uitpersen! Het ligt aan de mens zelf als er zulke systemen bestaan. Zolang het systeem slachtoffers vindt die zich gewillig laten uitbuiten, zal het blijven verder draaien op dit stramien.
Maar als de mens weigert zich te laten uitbuiten door zijn job, als de mens leert voor zichzelf te zorgen, als de mens in staat zou zijn zichzelf grenzen op te leggen en naar de grenzen van zijn eigen lichaam te luisteren, dan zou de werkwereld er ook een stuk anders uit zien. Als jij betaald wordt om acht uur per dag te werken, maar je presteert er telkens tien, voor hetzelfde loon, kom dan niet klagen. Je kiest dit zelf. Zolang elke werknemer hier mee doorgaat, kan het bedrijf blijven uitbuiten. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om het bedrijf draaiende te houden. Dat is de verantwoordelijkheid van de baas. Jij bent verantwoordelijk voor jouw bijdrage, die afgemeten is. Jij bent verantwoordelijk voor jouw gezondheid, die in jouw handen ligt.
Wat voor zin heeft het overuren te blijven draaien, om daarna maanden en misschien jaren thuis te zitten met ziekteverlof, depressie, burn-out of erger, waarvoor de maatschappij dan ook weer moet opdraaien?
Vaak hebben mensen het lef niet om “stop” te zeggen tegen uitbuiting, maar ‘regelen’ ze dit onevenwicht op een passieve manier: ze blijven maanden- of jarenlang thuis, zogezegd ziek, terwijl ze al lang weer op de been zijn maar het niet laten merken, zodat zij nu op hun beurt - als een soort stille wraak - kunnen profiteren van het systeem. Ze hebben vrije tijd zat nu, terwijl ze betaald worden door de ziekenkas, die gespijsd wordt door… anderen die teveel werken.
Is het niet eerlijker om rechtstreeks en authentiek te zorgen voor jezelf en je grenzen te bewaken, er niet over te gaan, en dit ook duidelijk te zeggen aan je baas? Is het niet eerlijker tegenover jezelf en het hele maatschappelijke systeem, om enkel die plek in te nemen die jou toebehoort en niet nodeloos lang te teren op solidariteit, waar een ander voor moet werken?
Overuren zouden verboden moeten worden. Zolang iedereen overuren blijft kloppen, draaien bedrijven op minder mankracht dan logisch en menselijk is. De mensen die over-uren kloppen worden over-belast - zij laten zich bewust overbelasten - en nemen de plaats in van een bijkomende werknemer. Zolang het bedrijf het kan stellen met x aantal werknemers, zal het er geen bijnemen. Zolang jij je laat uitpersen, uitbuiten en overbelasten, is dat jouw keuze. Maar het is niet fair om de plek van een ander in te nemen, en daarna te teren op het solidariteitssysteem, langer dan nodig is. Hoeveel mensen ken ik wel niet, die ooit eens een burn-out hadden op het werk, en nu, jaren later, nog steeds genieten van inkomsten van de ziekenkas, waarmee ze buitenlandse reisjes ondernemen en leven als God in Frankrijk! Niet eerlijk vind ik dat. Die mensen kunnen het werk weer aan, maar acteren moe en depressief, en de controlerende dokters lopen in de val, of doen er aan mee, wie weet.
Indien iedereen zijn rechtmatige plek in het leven en de wereld zou innemen, niet teveel en niet te weinig, dan zou het geheel een stuk harmonischer draaien.
Als je houdt van jezelf, haal je je geen overuren over de nek, en teer je ook niet onnodig op het soldariteitssysteem achteraf. Dan ben je eerlijk met jezelf. En met je baas. En je collega’s. En de mensheid.
Uittreksel uit het boek "(Ik) Hou van Mij!"
Reacties
Geef je reactie
Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!
Fantastische artikel !! Dit zou iedereen moeten lezen, een eye opener voor velen, denk ik.
Monique H