Waarom doet het einde van een relatie zoveel pijn?
We doen onszelf pijn!
Waarom kunnen we niet gewoon aanvaarden dat het voorbij is, het zien als het einde van een hoofdstuk en verder gaan?
Wat maakt het zo moeilijk een relatie te zien als een hoofdstuk in ons leven en waarom denken we dat ons boek, het boek van ons leven ineens niets meer waard is als een relatie, een hoofdstuk op zijn einde loopt? Waarom gaan sommige mensen zo ver dat ze het boek van hun leven zelfs in het water gooien of verbranden?
Moeten we werkelijk zeggen "jammer dat de relatie op de klippen liep"? Of kunnen en mogen we ook zeggen "er is geen toeval is en dit moet zo zijn".
Maar waarom doet het dan zoveel pijn?
Die pijn doen we onszelf aan. Die pijn komt vanwege onze gedachten, niet vanwege de realiteit. We doen onszelf pijn door onszelf wijs te maken dat die ander bij ons had moeten blijven. Dat we dit niet verdiend hebben. Dat het niet eerlijk is. We kwellen onszelf door ons af te vragen wat we allemaal misdaan hebben en wat we anders hadden moeten of kunnen doen zodat de ander bij ons zou gebleven zijn.
Maar als de ander weg is, dan is hij weg. En dat betekent dat hij niet meer bij jou moet zijn. Anders zou hij er nog zijn.
Het is moeilijk te slikken voor ons ego als we in de steek gelaten worden. Maar als we in de steek gelaten worden door iemand anders, dan is dit slechts een spiegel van hoe we onszelf in de steek gelaten hebben tijdens de relatie. Er is geen toeval.
Als je in een relatie blijft uit angst om in de steek gelaten te worden, ben je al bezig jezelf in de steek te laten. Je gevoelens tegenover de ander zijn dan niet eerlijk, ze vertrekken niet vanuit een kern van liefde maar van angst. Je gevoelens tegenover jezelf zijn dan ook niet eerlijk, je maakt jezelf wijs dat je van die ander houdt maar eigenlijk klamp je je er aan vast uit angst voor eenzaamheid of om het niet alleen aan te kunnen.
Nog bezwarender is als je denkt dat die ander van jou is. Als je denkt dat de ander de bron van jouw geluk is, dan moet je de ander wel bezitten om je geluk te vrijwaren. Bezitten is niet liefhebben, want liefde laat vrij. Als je iemand moet bezitten dan ben je bezeten. En dit is geen liefde.
Het einde van een relatie doet pijn aan ons ego. Die heeft dat niet graag. En dan komt de "verwijter" in ons naar boven. We gooien de schuld op de ander of op onszelf. En daardoor creëren we pijn. Schuld doet pijn.
In plaats van een schuldige te zoeken en verwijten rond te slingeren, kunnen we ons ook toespitsen op het aanvaarden van de situatie en het ontdekken van de les die er in zit. Moet ik beter leren zorgen voor mijn eigen behoeften? Heb ik de ander teveel plaats gegeven in de relatie en zo mijzelf in de steek gelaten? Heb ik mezelf teveel aangepast uit angst zijn liefde te verliezen? Heb ik mijn relatie gebaseerd op angst in plaats van liefde? Of heb ik de ander te weinig plaats gegeven?
Deze lessen zijn niet gemakkelijk te leren, maar brengen meer zoden aan de dijk dan zelfverwijt of schuldinductie. We moeten onszelf ook niet om de oren slaan met zinnetjes als "hoe kon ik zo stom zijn, hoe kon ik zo naïef zijn, ik had het kunnen weten." Want dan zijn we weer bezig onszelf pijn te doen.
Je mag jezelf niets verwijten. We zijn hier op aarde om te leren. Als we het allemaal al zouden weten, dan zouden we hier niet zijn maar ergens rondzweven in het heelal met vleugels...en zelfs de Engelen leren en evolueren.
De pijn die we voelen als een geliefde vertrekt of de relatie niet uitdraait zoals we dat wensen, komt alleen maar omdat we zouden willen dat de realiteit ANDERS is dan ze is.
Het moment dat we vrede nemen met de realiteit ZOALS ZE IS, wetende dat niets zomaar gebeurt, dan is de pijn onmiddellijk verdwenen. Eigenlijk doen we onszelf pijn door te verlangen naar iets ANDERS dan wat er IS.
Om het met Eckhart Tolle te zeggen: "Echte vrijheid houdt in dat je leeft alsof je helemaal hebt gekozen voor wat je op dit moment voelt of ervaart. Deze innerlijke afstemming op het Nu is het einde van het lijden."
Onze persoonlijkheid, ons ego is daar natuurlijk niet mee akkoord, maar onze ziel heeft dit voorzien, het maakt deel uit van het plan van onze ziel voor ons. We hebben dit scenario trouwens zelf geschreven voor we hierheen kwamen, maar zijn het dan vergeten doordat bij de geboorte een "voile van vergetelheid" over ons wordt neergelegd en we tijdens onze opvoeding leren dat alles wat ons overkomt de schuld is van iemand (een ander of onszelf).
De rest van ons leven moeten we ons weer herinneren waar we vandaan komen en wat we hier zijn komen doen. Alle momenten, ook deze die ons pijn doen, maken daar deel van uit.
Hoe sneller je kan aanvaarden dat je ergens, op zieleniveau, hiervoor "gekozen" hebt of dit mee hebt gecreëerd, hoe sneller de pijn wegebt.
Het is niet alleen een kunst om een relatie goed te beginnen, het is ook een kunst om een relatie goed te beëindigen als het zover is en ze los te laten. Op een gegeven ogenblik moeten we alles loslaten en al onze relaties achterlaten. We kunnen maar beter beginnen oefenen. Dit maakt deel uit van onze ervaringen hier op aarde. Niets blijft eeuwig duren. Behalve ons bewustzijn.
Als een relatie is beëindigd, laat haar dan los. Als we iets of iemand najagen, jagen we die weg van ons. Indien we weer een relatie moeten hebben, zal die zich wel vanzelf aankondigen. Indien we geen relatie hebben, dan betekent dat dat we er geen nodig hebben, nu. De dag dat we er weer een nodig hebben, zal er weer een zijn.
Leven in relatievorm is niet de enige vorm van leven. Het is wel de enige door de maatschappij gepromoveerde vorm. Maar er zijn er andere. Het allerbelangrijkste is een gezonde liefhebben relatie kweken en onderhouden met jezelf. Indien dit goed zit, dan is een relatie met een partner geen 'noodzaak' meer en verlies je je evenwicht niet als een relatie eindigt. Dan kan je dat gemakkelijker aanvaarden, want je innerlijke stabiliteit is er niet door aangetast. Je blijft jezelf, ongeacht de omstandigheden. Je kan wel emoties voelen maar je gaat niet onderuit omdat je partner er vandoor is.
En als troost nog dit: elke betekenisvolle relatie met een persoon op Aarde blijft op zielsniveau eeuwig duren. Jullie komen elkaar weer tegen en jullie zullen weer, in een andere vorm, een relatie hebben. Maar in het hier en nu, in het Aardse bestaan, is de relatie van vorm veranderd en geëvolueerd van een intieme relatie naar iets anders. Op zielsniveau is er niets verbroken. Op Aards niveau wel, maar wat is uiteindelijk het belangrijkste?
Liefde is overal, in alle vormen, in alle dingen, in alle mensen. We ZIJN liefde. En misschien moet iemand ons eerst verlaten opdat we tot dit besef komen, tot de kern van echte liefde.
In mijn webshop vind je verschillende boeken over liefde en relaties. Bestellen is heel eenvoudig, veilig en snel.
PERSOONLIJKE BEGELEIDING
Zie je het niet zitten om alleen aan de slag te gaan? Voel je je moe, down, alleen, verloren, ongelukkig en kan je wat hulp gebruiken? Dan is een persoonlijk begeleidingstraject allicht iets voor jou. Lees er meer over door te klikken op onderstaande knop:
