← Terug naar overzicht

“Wat ik ook doe, het is niet goed genoeg” (17/08/15)

Het is een van de meest fundamentele problemen en schrijnende scenario’s van de mens: hij is er diep van overtuigd dat hij niet goed genoeg is en gaat dan - onbewust - zo hard zijn best doen om te bewijzen dat hij wél goed genoeg is. Hij slooft zich uit, werkt zich uit de naad, zwoegt zich te pletter - op het werk en in zijn gezin - om te tonen hoe goed hij wel is en wat hij allemaal wel kan.

Waar komt dit patroon vandaan? Uit onze kindertijd natuurlijk, toen mama en papa en de juf of meester op school nooit echt tevreden waren over ons en onze prestaties. We moesten het keer op keer aanhoren hoe moe onze moeder wel was (dat was onze fout, we waren niet goed genoeg), hoe hard onze vader wel moest werken (dat was onze fout, waren wij er niet geweest dan had hij zo hard niet hoeven werken), hoe overwerkt onze juf/meester wel was (onze fout, we leerden niet goed genoeg), hoe kwaad vader en moeder werden op ons (we luisterden niet genoeg, we hielpen niet genoeg mee, we waren niet goed genoeg in het raden van wat ze nu eigenlijk van ons wilden), hoe depressief ze waren (ook onze fout, we waren immers niet zoals het hoorde), hoe erg ze door ons moesten afzien…

Als klein kind zweerden we in ons binnenste dat we echt heel erg ons best zouden doen zodat we geen last meer zouden zijn voor hen die voor ons moesten zorgen. We zouden heel stil zijn, op de toppen van onze tenen lopen, op eieren lopen, proberen vooruit raden wat ze van ons wilden, heel erg braaf zijn, erg ons best doen op school en altijd meewerken. We begonnen aan een onmogelijke opdracht, maar besefeten het niet. Hoe we ook ons best deden, het was niet goed genoeg want altijd was er wel iemand van die volwassenen verbolgen, kwaad, moe, overwerkt, depressief of zelfs ziek. En dat was ons schuld. Want we waren niet goed genoeg.

En we deden nog meer ons best. En dat doen we al ons hele leven lang. Zo erg ons best doen om het iedereen naar de zin te maken, zodat we dat schuldgevoel kunnen aflossen en niet meer ten laste zouden zijn van al die mensen die door ons toedoen zo afzien en zo’n ellendig leven moeten leiden. Wij doen hen lijden. En dat gaan we goedmaken. We doen nog harder ons best, sloven ons nog meer uit, tot we niet meer kunnen en het vat van frustratie tot de nok gevuld is en ontploft. Wij ontploffen. We kunnen niet meer. We gaan voortdurend over onze grens. Om het anderen naar de zin te maken. Om hen te “pleasen”. Om het hen gemakkelijk te maken. En daar gaan we heel ver in. Heel ver weg van onszelf. Heel ver weg van ons eigen Innerlijke Kind dat al zo lang huilt en smeekt om ook wat tijd aan haar/hem te besteden. Maar nee hoor. Geen tijd voor onszelf. Al die anderen wachten nog op ons. Iedereen wil iets van ons. Dat denken we toch. En we plooien ons in vier en proberen als een marionet aan al die vermeende verwachtingen te voldoen.

Tot we uitgeput neerstorten. Of instorten. Of ontploffen. De slecht gekanaliseerde energie zoekt zijn uitweg. Ofwel schiet die naar buiten toe in de vorm van een agressieve woedeaanval. Ofwel naar binnen toe in de vorm van een autoimmunitaire ziekte. Wat hetzelfde is als een agressieve woedeaanval tegenover zichzelf.

We slagen niet in onze opzet het iedereen naar de zin te maken. Dus moeten we “gestraft” worden. Onbewust natuurlijk. Maar toch. We straffen onszelf door onszelf pijn te doen. Pijn is een vorm van straf. Wie moet er gestraft worden? Degene die niet goed genoeg is! Wij dus!

Dit eeuwenoude patroon zit er zo diep ingesleten, dat we moeite hebben er van los te komen. Bij elke ontploffing, naar buiten of naar binnen toe, krijgen we een gelegenheid naar dit patroon te kijken en er weer een laag van op te kuisen. Door er bewust van te worden. Door niet de omstandigheden of de “anderen” te beschuldigen van onze “burn out” of “burn in”, maar door te kijken naar hoe wij ons zelf in die positie brengen door zover over onze eigen grenzen te gaan om de ander te plezieren.

En dan kunnen we eindelijk zeggen: “ik hoef dat patroon niet meer. Ik heb mijn vader en mijn moeder en mijn leraars en weet ik wie misschien niet kunnen blij maken, maar nu mag ik daar mee stoppen. Nu hoef ik alleen  nog mijzelf blij te maken. Nu besef ik dat ik vastgeklonken zat in een oud patroon dat als een constant aanhoudende achtergrondmuziek mijn leven bepaalde. Maar nu heb ik het opgemerkt, dat achtergrondgeruis. Ik kan nu die stoorzender uitzetten. En luisteren naar een andere zender, die boodschappen van liefde en onschuld uitzendt. Ik kan eindelijk beseffen dat ik al altijd onschuldig was en in feite nooit iets hoefde te doen om te “bewijzen” dat ik goed genoeg was. Ik ben simpelweg goed genoeg want geschapen door de Goedheid Zelve. Ik ben de perfectie zelve want geschapen door de Perfectie Zelve. En ik hoef nooit nog iets of wat te bewijzen in mijn leven. Vanaf nu kan ik rusten, leven, blij en gelukkig zijn.”

Als je houdt van jezelf, heel diep, en beseft Wie je eigenlijk bent, dan verdwijnen je problemen als sneeuw voor de zon. Want alle problemen die mensen hebben komen hier op neer: ze houden niet van zichzelf en ze onderhouden heel negatieve beelden en overtuigingen over zichzelf. Ze zetten zichzelf enorm onder druk om te tonen hoe goed ze in feite wel zijn, maar het is een echte Tantaluskwelling. Kuis die overtuigingen op en besef de Waarheid over jezelf: je bent een Prachtig (Goddelijk) Wezen en je hoeft NIETS te doen om dat te bewijzen! Het is gewoon je geboorterecht!

Reacties

Bedankt voor deze uitleg. Hij doet wonderen xxxx

Christel Vergauwen

Hallo mevrouw van lint, Ik lees al lang uw vitamines, ik heb twee van uw boeken gelezen, en nu lees ik deze bemoedigende teksten ! Mijn grote vraag is: hoe bespaar ik,als moeder en opvoeder, mijn kinderen dit chronische minderwaardigheidscomplex en bouw op ik ze tot zelfliefhebbende sociaal functionerende wezens ( zonder religie)? Hoe verwoord ik uw prachtige tekst (wou dat ik dát als kind geleerd had ipv geboren te zijn als zondaar met als doel te worden zoals Hem.. Falen is hierin onvermijdelijk) naar kinderniveau?

Erica K.

Klopt inderdaad helemaal. Ik denk dat bijna alle "problemen" (fysiek of mentaal) hieraan te wijten zijn, gebrek aan eigenliefde, jezelf niet genoeg respecteren, jezelf niet graag genoeg zien, jezelf niet kunnen accepteren zoals je bent. Ook ik ben nog in "opleiding" maar ik ben me er wel al goed bewust van. En zo leren we steeds bij.

Monique H

Geef je reactie

Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!