← Terug naar overzicht

Ik voel me altijd zo opgejaagd… (17/08/15)

Een veelgehoorde klacht :”Ik voel me voortdurend opgejaagd, thuis en ook op het werk. Het is altijd “juju, vooruit, nog dit en dat allemaal doen...” Ik kan bijna nooit op adem komen. Altijd ligt er nog werk op mij te wachten en ook in mijn job ben ik ver achter met sommige taken. Wat kan ik hier aan doen? Ligt dit aan mij? Ik kan er zelfs niet meer van slapen! Mijn slaap wordt gestoord door altijd te denken aan al het werk dat er nog dient gedaan te worden.  Ik kan niet echt meer genieten.”  

Het klinkt of je fel overwerkt bent. Je neemt teveel hooi op je vork. Je kunt niet meer. Je slaapt niet meer en kunt niet meer genieten. Je neemt een heleboel zaken op je schouders die daar niet thuishoren.

Neem een vel papier en maak twee kolommen. Maak in de linkse kolom een lijstje van alles wat je doet en alles wat je "te doen" hebt. Schrijf daarnaast, in de rechtse kolom, de namen van de personen die daar eigenlijk verantwoordelijk voor zijn.

Alle namen op dat lijste die niet "jij" zijn, dat zijn personen wiens verantwoordelijkheid jij onterecht op je schouders neemt.

Waarom zou je zoiets doen? Waarom neem je het werk van anderen over en laat je het niet bij hen, waar het thuis hoort?

Wiens verantwoordelijkheid is het dat de zaak waar jij werkt goed draait? Wie is de eindverantwoordelijke? Ben jij dat zelf, dan moet je misschien iemand meer in dienst nemen. Bij jij niet de zaakvoerder of eigenaar, dan ben jij niet verantwoordelijk voor het eindresultaat, maar wel voor de taken die jou zijn toebedeeld. Voer die taken in eer en geweten uit, maar sloof jezelf niet uit. Zolang mensen zich blijven uitsloven op het werk, kunnen anderen daar van profiteren. Doe jouw werk zoals het hoort, maar ook niet meer dan dat. Waan jezelf niet de directeur van de zaak als je dat niet bent!

Thuis is dat identiek hetzelfde. Je bent niet de enige verantwoordelijke voor alles wat daar gebeurt. Wiens verantwoordelijkheid is het dat je kinderen slagen op school? De hunne of de jouwe? Wiens verantwoordelijkheid is het dat ze hun kamer opruimen en hun haren wassen? Behalve als ze klein zijn, is dat hun verantwoordelijkheid, dus hoef jij niet achter hen aan te zitten. Weer een last minder op je schouders.

Vraag je eens af WAAROM je dat allemaal doet. Waarom neem je zoveel hooi op je vork?

Is dat uit (misplaatst) plichtsgevoel?

Is dat uit (misplaatst) schuldgevoel?

Is dat om jezelf een gevoel te geven dat je onmisbaar bent?

Is dat om te bewijzen dat je goed genoeg bent?

Aan WIE wil je dat in feite bewijzen?

WIE gaf jou vroeger het gevoel dat je niet goed genoeg was?

Denk je nou echt dat je, door NU het onderste uit de kan te halen, jij die (vermeende) schuld van vroeger NU kunt aflossen?

Denk jij dat jij NU nog de onvrede van je ouders kunt goed maken door je NU zo uit de naad te werken?

Wat bereik je hiermee?

Waarvoor ben je ECHT verantwoordelijk?

Wie zou je zijn indien je niet meer kon denken aan verantwoordelijkheid? Indien je dit woord niet eens kende?

Wie zou je zijn ZONDER het verhaal dat je altijd zoveel te doen hebt?

Stel dat je met je hoofd op een steen valt en je herinnert je niets meer van je leven tot nu toe. Hoe zou je tegen de dingen aankijken? Wat zou je denken? Je kent het begrip “verantwoordelijkheid “ niet en iemand legt jou dat uit. Wat zou je daar van denken? Zou je het aanvaarden dat een vreemde jou met een hoop verantwoordelijkheid opzadelt waar jij in feite niets mee te maken hebt? Zou je het aanvaarden dat iemand jou schuldgevoel opsolfert als je niet een heleboel taken uitvoert die eigenlijk door iemand anders moeten gedaan worden? Zou je het aanvaarden uitgebuit te worden op het werk en thuis? Zou jij vrijwillig zoveel taken op je schouders nemen, om er dan onder te bezwijken?

Nee? Waarom doe je het dan nu?

Als je de neiging hebt teveel te willen helpen en je met dingen te bemoeien die in feite jouw zaken niet zijn, is dat een subtiele vorm van egoïsme. “Kijk eens wat ik allemaal voor jou doe!” Het enige wat dit jou oplevert is frustratie en ongezonde relaties. Iedereen wordt er hondsmoe van.

Laat dit patroon los, en neem alleen op je schouders wat daar ook echt thuishoort.

Laat al de rest bij wie het thuishoort en geef de verantwoordelijkheden terug aan wie ze behoren.

En daarna is het genieten!

Reacties

Goed voor mij. Te veel willen helpen en me met dingen bemoeien die in feite mijn zaken niet zijn is een tweede natuur van mij waar ik moeilijk van los kon komen. Door dit als een subtiele vorm van eogoïsme te zien is het makkelijker voor mij dit uiteindelijk te veranderen.

Christel Vergauwen

Mooi Ineke! Ik denk dat ik dit steeds beter kan ondertussen, ieder zijn verantwoordelijkheid laten opnemen. Je hebt me al veel bijgebracht! Vele groeten, Sonja

sonja dupont

Geef je reactie

Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!