Waar dient familie voor? (04/04/16)
Familie, waar dient dat voor?
Familie, waar dient dat eigenlijk voor? Waarom is het leven hier op Aarde zo opgezet dat we in een familie geboren worden en er heel ons leven lang mee blijven omgaan of geconfronteerd worden?
Waarom bestaan familiebanden? Waarom bestaan familievetes? Waarom is familie zo belangrijk?
Het gaat volgens mij niet om de mensen maar om hetgeen we met en in onze familie leren.
Leren? Waarover dan wel? Over liefde!
Als alles goed gaat gebeurt onze conceptie in liefde tussen twee mensen. We komen op Aarde om te leren liefhebben en alles over liefde te leren. Het begint al met de conceptie. Twee mensen houden van elkaar en verwekken een kind. Daar zijn we dan. Als alles verder goed gaat worden we bedolven onder onvoorwaardelijke liefde en leren dat het leven goed en veilig is en dat mensen liefdevol en mooi zijn. We groeien op met die overtuiging en zoals dat gaat met overtuigingen, gaan we de rest van ons leven die overtuiging bevestigen. In dit geval: de wereld is mooi, mensen zijn liefdevol en er is liefde genoeg voor iedereen, ik ben geliefd en beminnenswaardig en ik heb zelf ook zoveel liefde te geven. Wat een heerlijke overtuiging en wat een heerlijk leven als je dit probeert te ‘bewijzen’!
Maar vaak gaat het niet goed. Je kunt al verwekt worden in barre omstandigheden, bij ouders die elkaar niet echt beminnen of zelfs haten. Je kunt al in de steek gelaten worden door een van je ouders vlak na of zelfs voor je geboorte. Je kunt opgroeien in een klimaat van verwaarlozing, haat, nijd, strijd en eenzaamheid. Je kunt je zelfs doorheen je kindertijd moeten spartelen met situaties van incest, waarbij je grenzen met de voeten worden getreden door mensen die jou zouden moeten beschermen en je zouden moeten helpen die grenzen te installeren.
Maar ook als het niet zo erg is, kan je moeten opgroeien in een gezin met meerdere zussen en broers, waarbij je de aandacht van de overwerkte moeder en afwezige vader moet delen met alle anderen. Je groeit op met de overtuiging dat je er ‘teveel’ aan bent en dat je ouders en de wereld beter af zouden zijn zonder jou. En dat probeer je dan je hele leven te bewijzen, want dit is de ‘bril’ waardoor je kijkt en die jouw perceptie kleurt. Overal zal je bewijzen vinden dat je er ‘teveel’ aan bent en er beter niet zou zijn. En dat ga je dan misschien ook in de praktijk omzetten door jezelf te laten verdwijnen, soms letterlijk. Of je steekt in je hoofd dat je moeder jouw zus liever ziet dan jou, en je kijkt alleen maar naar bewijzen van jouw stelling. Overal vind je die. Om ’t even wat moeder doet, het zal een bewijs zijn dat ze jouw zus voortrekt. Die overtuiging sleep je je hele leven met je mee. Het blijft onderhuids woekeren als een kankergezwel. Dat dan op een dag waarop niemand het verwacht, openbarst en zijn destructieve energie de wereld in stuurt.
Waarom lopen mensen rond met zulke overtuigingen, die gebaseerd zijn op subjectieve waarnemingen en die ze niet toetsen op de werkelijkheid? Als moeder of vader van een kind met zulke overtuigingen sta je machteloos. Je kunt het niet uit hun hoofd zetten. En ook al zijn je kinderen zelf al over de 50, ze slepen hun verkeerde overtuigingen al heel hun leven met zich mee en al even lang hebben ze bewijzen gesprokkeld en netjes opgeslagen in hun innerlijke databank die hun bewering dat ze niet geliefd zijn moeten staven. Wat een ellendige manier van leven! Niemand heeft er iets aan, integendeel, je doet jezelf en je omgeving hier veel verdriet mee.
Waar dient een familie dan wel voor? Om te oefenen in liefde. Nergens anders zijn de banden en de kwetsuren zo diep. Nergens anders dan met je eigen ouders, kinderen, je partner, je zussen en broers ben je zo gemotiveerd om door de hel te gaan, om steeds weer te vergeven en los te laten, om te leren beminnen zonder te verstikken. Met de kinderen van een ander moet je niet leren loslaten en moet je niet leren dat ze op een dag op eigen benen willen staan. Van niemand anders dan van je eigen kroost ‘verdraag’ je de gemene opmerkingen die een kind je soms kan toewerpen. Indien een vreemde jou hetzelfde zou zeggen, had je die al lang de rug toegekeerd zonder omkijken. Maar met je eigen kinderen ga je een stap verder. De band is zo diep dat je bereid bent te vergeven en steeds weer opnieuw te beginnen, want de liefde is groter dan de afwijzing, de liefde is groter dan de kwetsuur, de liefde is groter dan de wanhoop die je soms meemaakt. Voor je eigen kinderen en ouders ga je tot het uiterste van je vermogen om lief te hebben. Je strekt en stretcht gezelf. Je hart is als een spier die nergens zo wordt getest en uitgerekt als in je eigen gezin. Ook met je eigen broers en zussen verdraag je tonnen meer relationeel gedoe, dan met vrienden of collega’s. Je vergeeft je broer en zus telkens weer.
Nergens worden er zo veel haat en nijd, jaloezie en afgunst, frustratie en verbolgenheid, kwetsende opmerkingen en afwijzing, wrok en verdeeldheid beleefd en doorleefd als in je eigen gezin: met je ouders, je broers en zussen, met je eigen kinderen.
Maar ook nergens anders kan je zo intens oefenen in vergeven en loslaten, in liefhebben, in onvoorwaardelijke liefde, in voorwaardelijke liefde, in grenzen leren stellen, in respect, in grenzen leren aanvaarden van anderen, in mededogen, in de eerste stap zetten…
Waarom is dat zo? Omdat we sowieso al die dingen moeten leren. Een familie is niets anders dan een samenraapsel van mensen die door de bloed- of liefdesband met elkaar zo diep verbonden zijn dat ze bereid zijn tot het uiterste te gaan en hun hartspier te trainen met oefeningen die ze elders al lang hadden opgegeven. Maar voor de eigen familie gaan we tot het uiterste van onze mogelijkheden tot liefhebben. We leren bij hen onze kwetsuren helen, we leren bij hen vergeven en loslaten, we leren bij hen relativeren, want het is enkel bij onze familie- en gezinsleden dat we bereid zijn dit allemaal te leren om de Band der Liefde te behouden.
En daar heeft het allemaal voor gediend: voor de Liefde. Omdat we dit zijn komen leren op Aarde. Iets anders is er niet. Aanvaarden en loslaten. Vergeven en liefhebben. Dank je wel, Familie van mij, dat jullie er zijn opdat ik een oefenterrein zou hebben om mij te trainen in Liefde. Zonder jullie afwijzing, jaloezie, onrecht, afgunst, maar ook zonder jullie liefde, vergeving, aandacht, hulp had ik het nooit zo goed kunnen leren. Jullie waren en zijn nog steeds mijn ‘stageplaats’, de plek waar ik leer wat liefhebben echt betekent, de plek waar ik naar hartenlust kan oefenen. Bedankt familie!
Reacties
Geef je reactie
Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!
Ineke, ge hebt weer op uw heldere, warme manier zo wat alle mogelijkheden weergegeven. Het is overal anders en er is geen voorspelling mogelijk. We kunnen alleen maar ons best doen en afwachten en hopen op het meest mooie in ons ganse leven.
Nand Van Dingenen