← Terug naar overzicht

Waarom wijzen pubers hun ouders af? (12/04/17)

Pubers hebben het niet gemakkelijk. Ze MOETEN zich van hun ouders losmaken, anders kunnen ze hun eigen individualiteit niet ontwikkelen. Als ze precies het voorbeeld van hun ouders zouden navolgen, zou er doodeenvoudigweg geen evolutie meer zijn! Het is hen ingebakken: ze willen het verder schoppen dan hun ouders, ze willen - onbewust, gedreven door het evolutieprincipe - hun ouders voorbijsteken.

Ze doen dat meestal door zich TEGEN hun ouders af te zetten. Dat is vaak de enige manier die ze erop vinden om zich los te weken en (te beginnen) zichzelf te vinden. Het is een langdurig, langzaam en zeer ingewikkeld proces. Sommige pubers gaan er keihard tegenaan. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze het hardst tekeer gaan tegen die ouder met wie ze de hechtste band hebben. Als dat een troost moge wezen! Een ouder met wie ze nauwelijks een band hebben, hoeven ze ook niet opzij te zetten. Die is immers gemakkelijk voorbij te steken. Maar de ouder met wie ze close zijn, die moeten ze ver van zich weg gooien, anders hebben ze geen ruimte genoeg zichzelf te ontwikkelen, en zijn ze maar een kopie van hun ouder. En de ouder die succes heeft in de buitenwereld, en het gemaakt heeft, die moeten ze verminderen, kleineren, er iets slecht aan vinden, zodat ze het zelf beter kunnen doen. Anders wordt het voor hen een onmogelijke opgave. Het is niet voor niets dat kinderen van beroemdheden vaak het slechte pad kiezen... het is tenminste iets waar ze in kunnen uitblinken, en 'beter' in zijn, dan hun ouders die zo geprezen worden voor hun succes en het allemaal voor elkaar hebben. Dit is trouwens een reden om niet perfect te willen zijn als ouder. Anders kunnen je kinderen een totaal andere richting uitgaan en het slechte pad kiezen. Ze MOETEN zich aftekenen tegenover hun ouders. Als jij perfect en zo voorbeeldig bent, dan kiest je kind er misschien voor om het tegenovergestelde te doen!

Het verplichte losmakingsproces (en daarmee de noodzakelijke afzetting tegen de ouders) is slechts tijdelijk. Bijna altijd komt dat weer goed, zelfs heel goed. Het kan heel erg moeilijk worden, je verwacht je er niet aan... Je lieve gewillige dochter ontpopt zich ineens tot een schreeuwende furie die alles verwerpt wat ook maar van dicht of van ver van jou komt! Je kunt je heel erg gekwetst voelen. Je ego kan een flinke deuk krijgen. Je kunt je beginnen afvragen waar je dit allemaal aan verdiend hebt. En wat je misdaan hebt als moeder/vader. Niets dus. Het is een losmakingsproces waar ze door moeten. En dit kunnen ze niet doen door aan jou vast te blijven kleven. Om los te komen moeten ze jou de facto wegduwen. Als je in de weg blijft staan voor hen, kan het jou wel eens zuur komen op te breken! Zet een stap opzij, laat hen doen en blijf hen onvoorwaardelijke liefde sturen. Je liefde moet onvoorwaardelijk zijn. Hun gedrag moet wel aan voorwaarden verbonden zijn, zoals respect en meehelpen thuis.

Als je de goede aanpak hebt, komt alles weer goed. De goede aanpak = blijven openstaan, nooit of nooit zelf je kind weggooien, blijven blijken van liefde tonen (maar ook weer niet teveel of ze voelen zich verstikt), blijven berichtjes sturen (als je niet samenwoont) dat je van hen houdt en ze welkom zijn. ALTIJD. Op den duur merken ze wel dat je het ook meent. Vergeet niet dat zij jou nog altijd nodig hebben! Ook al doen ze net of het omgekeerde waar zou zijn. ZIJ hebben jou nog evenzeer nodig als toen ze klein waren, maar ze geven zich een 'air' van autonomie. Ze zijn allesbehalve autonoom op puberleeftijd, maar ze doen graag alsof. Ze doen graag alsof ze met hun ouders niets meer te maken willen hebben. Ze weten het allemaal veel beter en wij zijn oude zakken. Maar op een dag (als je ze met rust laat en toch aanwezig blijft) komen ze terug en ben je (weer) de beste ouder van de planeet.

Het is in feite een TEST (onbewust weliswaar) vanuit het kind om te zien hoe de ouder reageert. Ze willen in feite weten of ze DE REST VAN HUN LEVEN op jou gaan kunnen rekenen. Als je hen nu zelf - vanuit je gekwetstheid - de rug toekeert, dan ben je hen misschien kwijt. Maar als je de test goed doorstaat, zullen ze allicht eeuwig bij jou terug komen.

Niet gemakkelijk voor de ouders om dit proces door te maken! Je moet hierin vooral je eigen ego opzij zetten. Zij begrijpen de dingen nog niet. Zij moeten nog veel leren. Wij lopen hier al minstens 25 of 35 jaar langer rond dan zij, maar zij weten het zoveel beter! Zij hebben ook een flink ego, en dit is precies wat zij in deze periode van hun leven uitbouwen: hun eigen ego. En dat MOETEN ze ook doen! Zij moeten nog hun plaatsje vinden en maken in de maatschappij. Wij zijn er al (bijna) klaar mee. Wij kunnen, vanaf 40 jaar, ons ego beginnen afbouwen en meer vanuit onze Ziel leven. Maar de jongeren moeten EERST hun ego opbouwen. En pas als ze zelf 40 of ouder zullen zijn, kunnen ze het weer beginnen afbouwen. Maar je kunt niet afbouwen wat je niet eerst hebt opgebouwd. Daar zijn pubers en jongvolwassenen nu mee bezig. Liever zij dan ik ;-) Wij zijn er al vanaf! Laat ons hen met mededogen bekijken, het was voor ons op die leeftijd ook niet gemakkelijk! 

Ik zeg zo maar: de ouders moeten altijd de wijste zijn. En wijs zijn is heel vaak hetzelfde als niets zeggen, niet reageren, niet terugslaan. Maar wel begrijpen. Probeer het niet persoonlijk op te pakken, maar het te zien als een evolutieproces.

Het is een enorme leerschool, vooral voor de ziel. Je wéét dat je van je kinderen houdt, en laat ze nu maar hun eigen worsteling doormaken om hun plek in dit wereldtoneel te maken en hun eigen ego vorm te geven. Bekijk het vanop afstand. Laat ze maar hun gang gaan, en toon tegelijkertijd dat je er BENT.

Blijf aanwezig in hun leven, ook al wijzen ze je af. BLIJF. Blijf aanwezig op de achtergrond, en geef regelmatig een blijk van interesse. Want dat is wat ze willen, dat is wat ze nodig hebben. Ze vinden het zo leuk om hun ouders af te wijzen en te verslijten als ouwe zakken, maar tegelijkertijd vinden ze het heel erg als hun ouders niet naar hen omkijken. Het is ONZE taak als ouder om AANWEZIG te blijven, zonder opdringerig te doen. Als we gekwetst worden door onze kinderen, zijn het ONZE emoties en moeten we er zelf mee aan de slag. 

Als wij als ouders dit proces (het puberen van onze jongeren) goed doorstaan, dan weten zij dat zij voor altijd bij ons terecht kunnen! En daar gaat het toch uiteindelijk om: om de liefdesband!

Reacties

Wat een goed artikel. Dit bevestigt wat ik ook al aan een vriendin hebt verteld die ook pubers heeft die erg moeilijk doen. Ik heb haar geadviseerd om jouw artikel te lezen. Ze zal er zeker steun uit halen. Top.

Cynthia Ligeon

Dit was precies wat ik nodig had. Ik trek me de afwijzing van onze dochter enorm persoonlijk aan. Ben verdrietig, teleurgesteld en vraag me af wat ik verkeerd doe. Door dit artikel snap ik haar veel beter en weet ik hoe ik moet reageren. Enorm bedankt ????

Mickey De Vries

Dag Ineke, Dank je wel voor je blog. Ik vind het heel moeilijk en voel dat ik tot het uiterste wordt gedreven door mijn jongste dochter. Na een ingewikkelde scheiding waar ze mij nog steeds mee ‘om de oren’ slaat. Het helpt om dit te lezen.. Vriendelijk dank! Gr Lieneke

Lieneke Gerzon

Ik lees net de blog en had dit inzicht even nodig. Ben zo klaar met opvoeden, krijg vanalles naar mijn hoofd geslingerd en vind het zo moeilijk. Heb altijd zo mijn best gedaan in ons ingewikkelde gezin en word zo de prullenbak gegooid. Maar lees dat dat een vorm van loskomen is????

Bea De Weerd

Wat een mooie blog! Ik zit er midden in. Mijn zoon wil me al een maand niet zien. Ik was even de hoop verloren. Nu ik dit heb gelezen heb ik weer hoop. Bedankt hiervoor!!

Nathalie Nathalie

Wat ben ik dankbaar voor deze waardevolle informatie. Het lijkt wel of tieners hun ouders uit hun karma wensen zoals zo mooi door mijn meester wordt beschreven.

Esther♥️♥️♥️ Luyten

Beste Ineke, ik heb al jouw boeken in mijn bezit, en vind ze echt super leerrijk. Het heeft een meerwaarde gegeven aan mijn leven. Waar haal je toch steeds jouw inspiratie? Je verdient een gemeende pluim! Jij bent zo'n uniek iemand, en steeds met je wijze voorbeelden en eigen ervaringen kan je voor velen een grote steun betekenen. Ook deze blog over puberteit is alweer de max! Zeker daar er zoveel mensen worstelen en het niet gemakkelijk hebben met de puberteit periode bij hun kinderen Deze blog is heel herkenbaar en kan dus mensen een duwtje in de rug geven. Je wijze tips zijn zeker en vast steeds heel welkom.

Anneke Van der Biest

Dag Ineke, ik heb jouw blog over pubertijd gelezen. Het heeft me een duidelijkere kijk gegeven hoe en waarom dit allemaal zo gebeurt ... eentje om te printen, te (her)lezen. Bedankt! ☺ Misschien heb je het gezien, maar ik heb het gedeeld op Facebook. Ik hoop dat ik ook op deze manier mensen kan inspireren om zaken anders aan te pakken of anders te bekijken.

Phaedra V.

Dank voor de blog over de pubers! Dank voor het steuntje (of beter steun) in de rug. Ik ben FAN van je boeken en heb ze al aan vele vriendinnen aangeraden. Ondertussen graag meer blogs over pubers aub! Specifiek over ruzie met kleinere zus aub.HEEL VEEL DANK!!!!

Kim Van meerbeeck

Geef je reactie

Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!