← Terug naar overzicht

Een relatie van onderhuids venijn - Pervers Narcisme. (18/04/17)

Hij heeft nooit kunnen verdragen dat ik tevreden en voldaan was. Hij gunt het me niet. Niet met hem, niet zonder hem. Hij had me liever ziek, zwak, ellendig en miserabel. Zodat hij de grote ‘redder’ kon spelen. Zodat hij de sterke was, de verzorger. Zodat hij zijn dominante positie kon behouden.

Telkens ik me goed voelde, ging het niet tussen ons. Subtiel en onderhuids, als een giftige adder onder het mooie gras, slaagde hij er telkens weer in mij onderuit te halen. Met opmerkingen, ‘vaststellingen’, pijnlijke uitspraken. Waarbij hij stelselmatig intieme informatie gebruikte, die ik hem tevoren in momenten van openheid en vertrouwen had toegespeeld. Informatie die hij later gebruikte om mij te kwetsen, opzettelijk en goed uitgekiend. Wat hij zei had maar één bedoeling: mij te destabiliseren, te kleineren, pijn te doen, kapot te maken. Hij speelde het zeer subtiel. De pijlen die hij afschoot waren net niet groot genoeg om erop te reageren. Als ik het al deed, dan repliceerde hij door smalend te zeggen: “kijk daar eens, waar jij allemaal over valt, jij kunt echt niets verdragen. Ik heb gevoelige mensen gekend, zelfs zeer gevoelige, maar zo iemand als jij, nee, dat grenst aan het ziekelijke!”

Ik stond elke keer aan de grond genageld. Het heeft lang geduurd voordat ik dit morbide spel door had. Het heeft me bloed, zweet en veel tranen gekost. Ook een paar bloempotten. En veel geld voor de therapeut en de advocaat.

Ik ben vaak gevlucht, kon de spanning en stress niet meer aan. ’s Nachts, met de auto er vandoor rijden. Maar moest elke keer terugkeren. Mijn kinderen waren in huis. Een nachtmerrie.

Het is ontzettend moeilijk met een perverse narcist te communiceren. De kinderen moeten nu de hele week bij hem blijven. Het is zijn beurt. Maar ze willen terugkomen, ze zijn mijn allerliefste snoezige schatjes. Mijn hart krimpt telkens in elkaar als ik zeg dat ze niet mogen komen. Ik heb echter die me-time broodnodig! Om mijn batterijen op te laden. Hij weet dat, en daarom gunt hij het mij niet. Het klinkt zo onerbarmelijk, meedogenloos, koud, tegenover mijn eigen kinderen dat ze daar moeten blijven! Maar als ik toegeef, heeft hij telkens gewonnen. Zijn bedoeling is mijn leven te verpesten. Waarschijnlijk onbewust. Hij beseft het niet eens. Hij gaat door het leven met een zelfbeeld van een goeroe. Vindt zichzelf de incarnatie van pure liefde en goedheid. De meeste mensen denken dat ook van hem: wat een beminnelijke man. Maar hij is een weerwolf: binnenskamers verandert hij in een monster. Hij is erop gevlast mijn energie leeg te zuigen, mij zodanig te manipuleren dat ik alleen maar met hem kan bezig zijn. Zelf heeft hij geen benul van zijn psychische problemen.

Maar als ik toegeef aan zijn manipulatie met de kinderen, heb ik geen tijd meer voor mijzelf. En die tijd is vitaal voor mij. Het is in die weinige uren dat ik mijzelf oplaad. Energie bijkweek. Ik heb die momenten broodnodig, en wil niet dat iemand als mijn ex ze mij afpakt.

Omdat het om de kinderen gaat, ligt de kwestie echter heel delicaat. Tegenover hem ben ik kortaf. Correct, beleefd, maar uiterst zakelijk. Ik laat me niet meer verleiden tot gezellige gesprekjes over de kinderen of politieke situaties, want telkens weer blijf ik voor schut gezet achter. Eerst is hij vriendelijk, warm aan de telefoon, en als hij genoeg informatie heeft, dan slaat hij toe. Als ik open genoeg ben, slaat hij zijn slag. Dan haalt hij naar mij uit met een opmerking die hij zich langs zijn neus weg laat ‘ontvallen’, maar die me telkens weer woest maakt. Omdat ik niet wil dat hij ook maar iets merkt van het feit dat hij mij nog kan raken, duw ik van zodra hij mij begint af te breken op de rode knop van de telefoon: communicatie verbroken. Dat is mijn wapen, of liever: mijn bescherming.

Hij dringt aan dat kinderen ‘even’ goeiendag zouden komen zeggen deze week. Ik geef toe, en wat is het resultaat: hij brengt hen al de volgende morgen, om acht uur. Ik lig nog in bed, hij zou ze pas om tien uur brengen. Zie je? En hij komt hen niet meer ophalen! Daar gaat mijn vrije week! Ah, ik heb me laten doen en voel me tegelijkertijd zo schuldig tegenover mijn schatjes. Ik hou heel veel van hen en heb tegelijkertijd die noodzakelijke me-time nodig om er voor hen ten volle te kunnen zijn.

Aaarrrggghhh!!!! Hoe kan ik me nog altijd zo laten vangen? Omdat het spel op sentimentele grond wordt gespeeld. Omdat het over mijn eigen kinderen gaat. En over een ziekelijke vader die koste wat kost mij wil blijven lastig vallen en mijn leven en gevoelens wil beïnvloeden.

Ik zou harder moeten zijn. Gewoon nee moeten zeggen. Niet meer de mogelijkheid laten dat de kinderen bij mij komen als ze bij hem moeten zijn. Ik laat mij vangen door schuldgevoel en medelijden met de kinderen. Hij solfert mij schuldgevoel op omdat ik mijn ‘arme kinderen’ een hele week van mij ‘verwijder’. Zo drukt hij het uit. Hij vindt, als goede vader, dat ik een slechte moeder ben, en legt het dan heel subtiel aan boord om toch de kinderen bij mij te schuiven, met de enige bedoeling mij op stang te jagen.

Ik zou moeten abstractie maken van het ‘onderwerp’ van dit akelige spel. Het onderwerp is mijn eigen kinderen. Dat zou ik niet in overweging moeten nemen. Het klinkt hard, maar het is wel op dat punt, omdat het mij raakt in mijn hart, dat hij mij nog altijd heeft liggen! Als ik ertoe zou kunnen komen abstractie te maken van de ‘inhoud’ van de inzet, dan is het eenvoudiger voor mij om “nee” te zeggen aan zijn kruiperige manier om zich in mijn leven nog trachten te infiltreren. Hij manipuleert mijn gevoelens, zoveel is duidelijk, door het te spelen via de kinderen.

Ik weet niet of ik zo hard ga kunnen worden. Ik zou het moeten, voor mijzelf. Maar zet, zoals vele mama’s, mijn kinderen nog altijd voor mij.

Zijn bedoeling, ik ken hem maar al te goed, is mij de kast op te jagen. Meestal gun ik hem het plezier niet eens, maar deze keer, te moe en niet voorbereid, lukt het hem toch mij in de val te lokken.

Ik ken dit spel al jaren. Met hem was dat dagelijkse kost. Vooral tijdens rustige momenten - als alles goed leek te gaan en er harmonie heerste -  kwam hij mij storen met de meest onzinnige en buitenissige opmerkingen. Want zulke mensen zijn allergisch aan harmonie. De eerste jaren reageerde ik steeds heel heftig. Waarop hij mij met een smakelijk intens plezier naar het hoofd slingerde dat ik gek was en mij maar snel moest laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis - om mij te laten ‘verzorgen’.

Het was een afschuwelijke relatie. Een relatie van onderhuids venijn. Van wetenswillens een mens kapot te willen maken, uit jaloezie. Het fenomeen van morele bestoking, morele perversiteit, door een perverse narcist.

Natuurlijk was die morele ondermijning niet van in het begin aanwezig. Of zag ik ze niet. Nee, ze was er niet. Want morele bestoking is een tactiek van de perverse narcist, die hij pas bovenhaalt als zijn partner, naar zijn beleving, emotioneel of energetisch sterker is.

Uittreksel uit het boek ‘VERSLAAFD AAN LIEFDE’ 

Reacties

Narcisten zijn verraderlijke mensen. Ze komen op het eerste gezicht meestal als een charmant persoon over ("de duivel doet zich altijd voor als een charmeur..." is een bekende uitspraak) en pas achteraf ontdek je hun ware aard. Ik heb een korte relatie gehad met een vrouwelijke narciste (ja die bestaan zeker) en één keer probeerde ze me écht emotioneel te breken. Het ergste vond ik nog hoe ze met haar kinderen omging. Echt niet om aan te zien. Gelukkig ben ik iemand die goed kan "kappen" als het te gortig wordt en ik had ook meteen door dat ik beter verdiende dan zo'n persoon.

J. P.

Whoooow zo herkenbaar voor mij.Maar dan zonder kinderen.T'is enorm maar ben hier wel sterker uitgekomen.Na alle pijn en onverdraagzaamheid.

Conny Fobelets

Geef je reactie

Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!