Angst of Licht (09/04/20)
Beste lezer(es),
Angst is een gevoel dat we allemaal kennen. Het maakt deel uit van ons dagelijks leven. Als alles goed gaat is angst aanwezig als een soort vaag achtergrondgeruis, we merken het niet echt op, het is er wel, en pas als er iets zorgwekkend gebeurt in onze nabije omgeving komt de angst opsteken en voelen we haar scherper. Terwijl ik deze tekst zit neer te schrijven zitten we in volle ‘corona-crisis’. Veel mensen hebben nu een veel grotere angst dan normaal. Ik ging bijna zeggen: dat is normaal. Maar dat is het niet. Want we laten ons die angst aanpraten. Angst is in feite een gedachte aan een toekomstige catastrofe. Angst speelt zich af in ons hoofd. Omdat onze hersenen niet het onderscheid kunnen maken tussen iets dat echt gebeurt en iets dat we ons heel levendig inbeelden, zullen mensen met veel fantasie zich de catastrofe zo levendig kunnen inbeelden, dat het net is alsof die HIER en NU gebeurt. En indien dat zo zou zijn, dan is het natuurlijk wel ‘normaal’ dat je dan angst hebt. Maar het is niet zo!
Op enkele uitzonderingen na, gebeurt de catastrofe in het leven van de meeste mensen NU niet, maar ze beelden zich dat in, hierbij royaal geholpen door de media die enkele keren per dag de dodenteller op jou loslaten. Wat voor een angstinducerende bezigheid is dit: elke dag de doden tellen, elke dag het aantal besmettingen opsommen en hoeveel mensen er op intensieve zorgen liggen, hoeveel bedden er (nog maar) vrij zijn, plus een heleboel pronostieken over hoe rampzalig het eraan toe zal gaan als al die bedden gaan vol liggen, en om het nog erger te maken krijgen we beelden voorgeschoteld van catastrofale toestanden uit andere landen, met de waarschuwing dat als we ons niet gedragen als makke schapen die precies doen wat ze ons opleggen, ditzelfde doemscenario zich hier bij ons zal afspelen, en dat we het dan zelf gaan gezocht hebben. Jeetje meetje mama mia! Wat een onheilspellende boodschap! Iemand moet mij eens het nut uitleggen van het dagelijks verspreiden van die dodenteller. Behalve een angstpsychose te creëren bij de totale bevolking, wat kan daar nu uit voortkomen van positieve opbouwende energie? Er wordt (bewust of onbewust) een enorme angsthype geschapen, en waarom? Dat weet ik niet, hoewel ik er mijn ideeën over heb, die over enkele tijd al dan niet bevestigd zullen worden. Maar de kunst is om je niet te laten meeslepen en opfokken door die opgelegde angst.
De corona-angst is slechts een voorbeeld van hoe angst wordt opgewekt. Angst is niet iets dat vanzelf je lichaam komt binnengewaaid. Het is niet een schichtig spook dat door de straten dwaalt en ineens op je nek springt en je de keel toesnoert als je op de verkeerde plaats op het verkeerde moment ergens passeert. Angst zit tussen onze oren. Enkel de angst om door een bus overreden te worden als je de straat oversteekt zonder te kijken, is reëel. Of door een beer opgepeuzeld te worden als je in een tentje kampeert in berenland, maar dat is niet jouw werkelijkheid. En toch doe je alsof je op elk moment door een grizzlybeer gaat vermorzeld worden.
Hoe komt dat toch? Omdat we ons in-beeld-en dat dit zo is. We maken een beeld op vanbinnen in onszelf en beginnen er dan in te geloven. In ons hoofd hebben we een innerlijke bioscoop en daarin projecteren we non-stop films. Die zijn van zulke slechte kwaliteit, dat je in een echte bioscoop al lang was buiten gelopen en je geld had teruggevraagd. Maar je innerlijke bioscoop, waarvan jij de baas bent, die stouw jij vol met bangelijke, bij de haren getrokken horrorfilms van heel laag allooi. Je maakt die films helemaal zelf, van A tot Z, en draait ze altijd maar na elkaar af. Je voelt je rotslecht terwijl je er zit naar te kijken. En toch doe je verder. Het komt niet in je hoofd op om op de stoptoets te drukken van je afstandsbediening.
Waarom doet een mens zichzelf deze ellende aan? Ik kan daar maar één antwoord op bedenken: omdat hij verslaafd is aan onaangename en akelige gevoelens. De mens wéét niet dat er nog andere films mogelijk zijn. Ergens op zijn parcours hebben ze hem wijsgemaakt dat er maar dat één soort films bestaat en dat hij gedoemd is om heel zijn leven lang naar diezelfde rommel te kijken. Maar nee! Stop die handel! Stap uit je zelfgebouwde bioscoop en ga naar buiten. Oei wat is dat nu? Ha, dat is licht. Licht? Wat is dat? Dat licht komt van de zon. De zon is een planeet die licht en warmte geeft. Oh zo zalig, zeg je. En je beseft dat je heel je leven al opgesloten zit in een zelfgebouwde bunker waar het hartstikke donker en somber is, en waar je constant naar slechte B-films zit te kijken om je daarbij akelig te voelen, terwijl er buiten zoveel licht en leven en vreugde is.
Wat hoor je daar? Dat zijn mensen. Wat is dat geluid? Dat is lachen. Dat zijn vreugdekreten. Dat zijn kinderen die blij zijn te leven. Ze huppelen en dartelen. Hoe komt het dat die mensen allemaal buiten in het licht leven, terwijl jij opgesloten zat in het donker? Omdat zij allemaal op een bepaald moment genoeg hadden van de rampscenario’s en beseft hebben dat ze die zelf creëerden. Ze hebben op de stopknop gedrukt, hun innerlijke bioscoop verlaten en zijn naar buiten gestapt, in het licht. Ze hebben niet alleen het licht ontdekt, maar ook de verbinding met anderen mensen die dezelfde beslissing hadden genomen: ‘het is genoeg, ik wil iets beter!’ En als zij terugkeren naar binnen, naar hun innerlijke cinemazaal, dan projecteren zij films van eigen makelij, geen oude krakende kopies van slechte B-films van iemand anders. Ze maken hun eigen vreugdevolle projecties en voelen zich heerlijk terwijl ze kijken naar hun eigen creaties. En ze stellen vast dat ze zich gelukkig voelen en dat ze controle hebben over hun gevoelens, en dat hun geluk aanstekelijk is, want al wie mee komt kijken naar hun vreugdevolle films voelt zich ook goed.
Het is net of ze nu licht kunnen opslaan in hun cellen en DNA. Ze stockeren licht in zichzelf, ze worden wandelende lichtbundels en steken andere mensen aan met hun licht, want licht is besmettelijk, het verspreidt zich als een virus om je heen. Alleen wie absoluut in zijn eigen kelder naar zijn eigen gemaakte wansmakelijke horrorfilms wil blijven kijken, zal immuun zijn tegen dit virus van licht. Maar dat is een eigen keuze. Als je een beetje zelfliefde hebt, dan kies je voor het licht en laat je de duisternis achter je. En als je dit doet, dan heeft angst geen plaats meer, want angst en licht kunnen niet samen zijn op dezelfde plek. Angst is duisternis. Als je in een donkere kamer een licht aansteekt, is de hele kamer verlicht. Als je in een lichte kamer iets wilt aansteken om het donker te maken, ga je niets vinden. Licht is zoveel krachtiger dan duisternis. Duisternis omvat alle lage energieën, zoals angst en haat en wrok en blaam en beschuldigingen. Stap weg van die lage energieën, steek je licht aan en schitter. Dan krijgt angst geen kans.
En als je dan toch eens angst voelt, wat menselijk is, voel die dan, laat ze toe, zeg tegen jezelf "ik heb een moment van angst" en laat het daar zijn, zonder die angst op te blazen door doemscenario's in je geest (innerlijke bioscoop) te beginnen produceren. Het moment van angst zal weer wegebben zoals het gekomen is, als een golf die op het strand uitrolt en weer verdwijnt in de zee.
Reacties
Dankjewel. Heel mooi en ik ga volledig akkoord : ‘durf te leven’.
Christel N.
Dank je wel voor je prachtige boodschap! Ik verspreid graag het licht van het leven!
André A.
heel erg bedankt voor deze mail ! die kwam heel gelegen in deze onzekere tijden... geeft moed ook, bedankt hiervoor !
Viv B.
Wat prachtig verwoord!!!!! Zo knap dat je dit doet en kunt op deze manier.
Martine S.
Geweldig bedankt Ineke! Wat een mooie tekst. Ik heb het met plezier, bewondering en instemming gelezen. Bedankt!
Willy B.Geef je reactie
Laat me weten wat je van dit blogbericht vindt!
Het is magnifiek Ineke, hoe u met eenvoudige woorden en in een beeldtaal een moeilijk onderwerp zoals dit goed verstaanbaar maakt. Niet iedereen kan om het even welk onderwerp met handen en voeten uitleggen zoals u dat doet. Nu volgt ons werk om over de gedachten en handelingen van onszelf bewust te zijn. Het was echt boeiend en ik heb goed geluisterd en na afloop was ik moe, ik heb dan ook goed geslapen.
martien callewaert